Toen ik uit de auto stapte stond hij daar. Met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht nam hij me van top tot teen op. Zijn blik bleef rusten op het verband op mijn hand en mijn onderarm, waar de infusen hadden gezeten. ‘What have you done, my friend?’ vroeg hij op een toon alsof we vrienden waren die elkaar lange tijd niet gezien hadden. We hadden elkaar nog nooit gezien.

Ik vertelde hem dat ik een dag en een nacht in het ziekenhuis in Marbella had gelegen omdat mijn hart raar was gaan doen, maar dat nu alles weer onder controle was. ‘Then this is the right time for you, my man. Listen to me for a moment’. Zonder mijn antwoord af te wachten, begon hij me uit te leggen waarom deze crisis een beslissend moment voor me was. Ik was nog zozeer onder de indruk van de gebeurtenissen, dat ik bedeesd naar de man luisterde. Maar al snel begon zich een zekere opstandigheid te roeren, van wie denk jij wel dat je bent om mij hier zomaar levenslessen te gaan geven. Desondanks bleef ik luisteren, want sommige van zijn woorden troffen doel, en, kwetsbaar als ik op dat moment was, ontroerden me zelfs. Zoals toen hij zei dat iedere crisis, ieder moment waarop je nadrukkelijk geconfronteerd wordt met de kwetsbaarheid en sterfelijkheid van je lichaam, reden is om jezelf de vraag te stellen: ‘Houd ik de hoofd- en bijzaken in mijn leven wel voldoende uit elkaar?’

Vraag je op een moment als dit af, ging hij verder terwijl hij op mijn verband wees, ‘hoeveel van de dingen waar jij nu tijd, energie in steekt en over nadenkt, eigenlijk bijzaken zijn. En vraag je ook eens af welke de dingen zijn, en dat zijn er echt altijd maar heel weinig, een of twee, waar je echt voor gaat, waar je dus het leeuwendeel van je aandacht, energie en liefde in zou moeten stoppen. Doe die paar dingen met passie en precisie.’

Uit: ‘Wegwijzers naar een hemel op aarde’
Van Rene Diekstra